Olleke naar de maan

Wanneer schrijf je weer een blog wordt er steeds aan me gevraagd. Ja, het is inderdaad lang geleden, dat ik heb geschreven en dus ga ik vandaag een poging wagen. Schrijven en lezen heb ik altijd al graag gedaan, toen ik het eenmaal op school had geleerd, was ik niet meer te stuiten en ik heb in mijn leven heel wat boeken verslonden. Niet ver van mijn ouderlijk huis vandaan, was een soort warenhuis, waar ze van alles verkochten, van weckpot tot allerlei meubels. Och, ik was klein en de stellingen waren meters hoog voor mijn gevoel. Terwijl mijn moeder glazen, kopjes, of borden aan het uitzoeken was, dwaalde ik door de winkel richting speelgoed. Prachtige poppen stonden er, begerig keek ik ernaar, maar ik wist dat ik die toch niet zou krijgen, dus ik ging op zoek naar boekjes. Het was een serie van Olleke, die ze daar verkochten, waar ik er af en toe, na een smekende blik naar mijn moeder, één van kreeg. Thuis gekomen, ging ik stilletjes in een hoekje zitten genieten van mijn kleinood, wat was ik zuinig op die boekjes. Eén ervan heette : Olleke naar de maan. Ik reisde in gedachten met hem mee, zweefde tussen de sterren door en belandde tenslotte op de maan. De terugreis was nog spannender, maar toen ik de laatste bladzijde had gelezen, zat ik weer gewoon in mijn stille hoekje. Zal Neil Armstrong ook ooit het boekje Olleke naar de maan van zijn moeder hebben gekregen? Ik weet nog goed, dat er voor het eerst mensen naar de maan gingen, ik was negen jaar en iedereen sprak erover. Op die zomeravond liepen we achter in de moestuin, mijn broers en zussen en ik, waar mijn vader nog bezig was. Vol ontzag keek ik naar de maan, die langzaam tevoorschijn kwam en opeens riep ik : Ik zie ze lopen. De glimlach op het gezicht van mijn vader na mijn uitroep kan ik me nog herinneren. Tja, ik meende het toch echt gezien te hebben. Wat wist je in die tijd nog weinig van het grote mensenleven af, je was nog echt een kind en toen ik naar de eerste klas van de MAVO ging, speelde ik nog met poppen, al wilde ik dat voor een ander niet weten. En moet je nagaan, dat ik een spreekbeurt hield over het boekje Jopie en Ankie gaan logeren. Op de MAVO notabene, tegenwoordig is dat wel anders, kleinzoon Wander zit in groep acht en heeft een spreekbeurt gehouden over het sterrenstelsel, dat is wel even wat anders dan twee kinderen, die gaan logeren. Wander is er ook echt in geïnteresseerd, heeft op z'n twaalfde verjaardag een sterrenkijker gekregen, waar hij intens van genieten kan. Soms hangt hij  's avonds laat gevaarlijk ver uit het slaapkamerraam om de wonderen van de sterrenhemel te bekijken. Ik zal hem toch eens vertellen, dat oma vroeger samen met Olleke naar de maan is geweest.