Nu het aan het einde van de middag al donker begint te worden, lijkt de avond wel heel erg lang. Mijn gedachten gaan dan vaak naar onze jeugdjaren, want voor zulke donkere avonden hadden we een mooi spel bedacht. We speelden varkentjes vangen in de lange gang, die tussen de achterkamer en de voorkamer lag. Eén van ons was de boer en de rest waren varkens en die moesten door de boer gevangen worden. Pikdonker moest het zijn, want dat maakte het spannend en dat was het mooiste aan het hele spel. Eerst werd de boer gekozen, dat ging met iene, miene, mutte, tien pond grutte, tien pond kaas, iene, miene, mutte is de baas. Degene die bij het laatste woordje werd aangeraakt, was de boer, zin of geen zin, daar werd niet naar gevraagd. De lampen gingen uit, ook op de overloop, zodat je echt geen hand voor ogen zag. En daar gingen we, al knorrend en grommend, gleden we over de marmeren vloer, we botsen tegen elkaar en rolden over elkaar heen. Soms stootten we onze hoofden, maar dat deerde ons geen moer. De boer riep, kssst, kssst en ik pak je en van spanning knorden we al harder en harder. Had de boer je te pakken, dan probeerde je je los te rukken, want als degene raadde, wie er beet genomen werd, was het spel uit en moest je bij de volgende keer de boer zijn. Dus de boer had er een hele toer aan om een spartelend varken vast te kunnen blijven houden. Een mooi plekje was er onder de trap, daar kon je mooi schuilen, alleen de stofzuiger stond daar, maar die moest je niet aanraken, want dan kletterde de stofzuigerslang er vanaf en verraadde je het mooie schuilhoekje. Het gebeurde weleens, dat er bezoek in de voorkamer zat en moeder koffie ging halen in de keuken. Opeens ging de deur dan open en moeder zou met het theeblad met lege kopjes zo over een stel varkens zijn gestruikeld. Blagen, zei ze dan. Wat hebben we het spel vaak gespeeld en wat hadden we een schik met elkaar. Och, het is lang geleden, kon ik nog maar één keer zo'n knorrend varkentje zijn.
Reactie plaatsen
Reacties